رفتار شگفت‌انگیز سرمایه‌گذاران ایرانی – خبرآنلاین
برخی از رفتارهایی که اکنون در ایران کاملاً معمول شده‌اند، می‌تواند در هر اقتصاد جهانی به‌عنوان یک شوک تلقی گردد.
در حال حاضر، بخش قابل توجهی از دارایی‌های کشور در بازارهایی سرمایه‌گذاری شده که ارزش افزوده‌ای برای آن‌ها وجود ندارد. از جمله این بازارها می‌توان به بازار ارز، طلا و فلزات گرانبها، زمین‌های بایر، ملک‌های خالی، رمز ارزها، سپرده‌های بانکی و … اشاره کرد.
سرمایه‌گذاران در ایران به جای تمرکز بر تولید برای حفظ ارزش دارایی‌های خود، به سوی بازارهایی هجوم آورده‌اند که نه تنها ارزش افزوده‌ای ندارند، بلکه حتی شغلی نیز ایجاد نمی‌کنند. این رویکرد را می‌توان به خودکشی از روی ترس از مرگ تشبیه کرد.
بدون تردید، این سرمایه‌گذاری‌های نادرست و فقدان قوانینی که بتواند سرمایه‌ها را به مسیرهای منطقی و صحیح هدایت کند، برای سرمایه‌گذاران، مردم و کشور بحران‌آفرین بوده است.
نظام سرمایه‌داری ما در شرایطی به سمت سرمایه‌گذاری در تورم حرکت می‌کند که این خود یک رفتار نادرست اقتصادی به شمار می‌آید و هیچ کشوری در تاریخ با سرمایه‌گذاری در پدیده‌ای چون تورم که خود نوعی بیماری اقتصادی است، به رشد نرسیده است. دولت به نوعی با سرمایه‌گذاران برای افزایش تورم هم‌دست می‌شود و سرمایه‌گذار بی‌تجربه، به اشتباه تصور می‌کند که تورم منجر به سودآوری خواهد شد.
در پایان هر سال، سرمایه‌گذار ایرانی ناچار است برای تجدید نظر در کسب‌وکار خود و جبران هزینه‌های ناشی از تورم، بخش عمده‌ای از سود خود را صرف کند تا بتواند به فعالیت خود ادامه دهد، که این ادامه فعالیت با نرخ‌های سال‌های گذشته به وضوح غیرممکن است.
پیامد این هزینه‌ریزید به همان اندازه سنگین بوده و منابعی که از آن‌ها استفاده می‌شود، مشمول مالیات می‌باشند؛ به‌طوری‌که بیش از ۲۵ درصد مالیات آن پرداخت می‌شود. به این ترتیب، نزدیک به ۶۵ درصد از سود خود را باید برای جبران هزینه‌های ناشی از تورم اختصاص دهد. هزینه‌ای که برای پوشش تورم برآورد می‌شود، به‌طور تقریبی برابر با نرخ تورم می‌باشد و حدود ۴۰ درصد از سود سالیانه را دربر می‌گیرد، ولی در صورت‌های مالی به ثبت نمی‌رسد.
در وضعیت رکود و تورم که پس از جنگ تحمیلی بر کشور تحمیل شده، کارفرمای ایرانی از پرداخت حقوق مناسب و حفظ قدرت خرید کارگران خودداری می‌کند. این رویکرد تنها باعث تشدید رکود می‌شود و هر محصولی با هر کیفیتی که تولید شود، بی‌خریدار باقی می‌ماند.
در ایران، سرمایه بسیار گران قیمت بوده و هزینه فرصت ناشی از کسل بودن بسیار پایین است. در کشورهای توسعه‌یافته، برای اینکه یک فرد بتواند بیکار بماند، نیاز به سرمایه‌ای بین ۱.۵ تا ۴ میلیون دلار است، اما در ایران با سرمایه‌ای معادل ۲۲ هزار دلار نیز می‌توان بدون کار باقی ماند.
کارشناس اقتصادی
21212
