«گاردین» کدام فیلم را به عنوان نماینده فرهنگ و سینمای ایران معرفی کرد؟

کدام فیلم می‌تواند به‌تنهایی نماینده‌ای از یک ملت باشد؟ در این راستا، دوازده نویسنده آثار مختلفی را کرده‌اند که به نظرشان توانسته‌اند به بهترین شکل فرهنگ و سینمای کشور خود را به نمایش بگذارند؛ از یک موزیکال جسور با موضوع کریکت تا یک مستند طولانی که ۹ ساعت به طول می‌انجامد، و از درام‌های جنایی و خشن تا داستان‌های پر زرق و برق انتقام.

این فهرست بدون نظرات منتقدان ارائه شده است. تنها فیلمی که توضیحات آن ترجمه شده، اثری ایرانی است.

هند
«لاگان: روزی روزگاری در هند» (۲۰۰۱)

مکزیک
«کانوآ: خاطره‌ای شرم‌آور» (۱۹۷۶)

فرانسه
«نبرد سولفرینو» (عصر وحشت؛ ۲۰۱۳)

فیلیپین
«کاکاباکابا کا با؟» (آیا قلبت تندتر خواهد زد؟؛ ۱۹۸۰)

کنیا
«نصف عمر نایروبی» (۲۰۱۲)

آرژانتین
«قصه‌های وحشی» (۲۰۱۴)

ترکیه
«اوموت» (امید؛ ۱۹۷۰)

چین
«تای شی کو» (در غرب خطوط راه‌آهن؛ ۲۰۰۲)

نیجریه
«ساوروئوده» (زنگ‌های برنجی؛ ۱۹۹۹)

فنلاند
«دختر کارخانه کبریت‌سازی» (۱۹۹۰)

ایتالیا
«جنگ بزرگ» (۱۹۵۹)

«گاردین» به‌عنوان نماینده فرهنگ و سینمای ایران کدام فیلم را معرفی کرده است؟

ایران
«باد ما را خواهد برد» (۱۹۹۹)

این فیلم، که میوه‌های افکار مدرنیسم اسلامی و انتقادات از رسانه‌های مدرن را در خود دارد، به کارگردانی عباس کیارستمی، رویکردی متفاوت در مشاهده را معرفی می‌کند. در این اثر، یازده نفر از شخصیت‌های کلیدی هرگز به‌طور مستقیم قابل مشاهده نیستند و رازهای تاریک و عمیق روستای سیاه‌دره، آرزوهایی که مدت‌ها در پرده مانده بودند، را به تصویر می‌کشد. در اینجا، چمن‌ها به‌طرز جالبی به نظر می‌رسد که به‌طور خودبه‌خود در حال حرکت هستند. در این روستای دورافتاده، زمان به شکلی می‌گذرد که انگار دیروز یک ماه پیش بوده و شخصی که نزدیک به صد سال زندگی کرده است. وقتی یک فیلم‌ساز شهری و گروهش منتظر مرگ این پیرمرد هستند تا مستند خود را در مورد مراسم تدفین محلی بسازند، جهانی از خیال بر پرده سینما ظاهر می‌شود.

کریستین کیثلی، پژوهشگر سینما، به‌درستی یادآوری کرده است: «بسیاری از تماشاگران که نخستین آثار برادران لومیر را مشاهده کردند، به‌جای لذت بردن از صحنه‌های از پیش برنامه‌ریزی شده، از حرکت برگ‌ها در باد شگفت‌زده می‌شدند.» این آزادی نگاه به مکان‌های دیگر، دور از محدودیت‌های سخت سینمای تجاری غرب، یکی از ویژگی‌های سینمای ایران پس از انقلاب ۱۳۵۷ است. «باد ما را خواهد برد» به ما می‌آموزد که به شیوه‌ای متفاوت ببینیم: با شگفتی به چیزهایی توجه کنیم که در جاهای دیگر وجود دارند، فراتر از واقعیت همیشگی ما.